Daar ben ik dan!
Door: Liza Zwijnenberg
Blijf op de hoogte en volg Liza
18 Maart 2015 | Indonesië, Ubud
Olaaaaa!
Goh, wat is het lang geleden dat ik wat van mij heb laten horen, jullie zullen wel denken. Ik zie overal blogs voorbij komen maar zelf mijn lieve familie en vrienden op de hoogte houden met een blog, ho maar. Vandaar dat ik toch eindelijk maar eens wat van mij laat horen zodat jullie weten waar ik ben, met wie, waar ik mij mee bezig houd en nog veel meer leuke dingen.
Ik zit momenteel alweer 7 weken op Bali en voor mij is de tijd voorbij gevlogen. Er zijn veel dingen gebeurd en ik heb al veel meegemaakt. Ook echt typische acties voor mij.
Beginnen bij het begin.
Best lastig nog om bij het begin te beginnen, ik ben hier al een hele poos maar soms lijkt het net alsof ik vorige week pas ben aangekomen. Ik blijf mij steeds opnieuw verrassen, wat een goed ding is.
Op het vliegveld op Bali moest ik stiekem al een beetje lachen. We stapten namelijk uit en gelijk stonden daar allemaal kleine mannen op ons te wachten. Iedereen hield een mooi naambordje omhoog maar Pieter en ik konden ons mannetje er niet tussen vinden. Uiteindelijk stond hij er gewoon tussen met een bordje Pieter en Lisa. We werden warm ontvangen en werden met de taxi naar ons Belos house gebracht.
Wat een GE-WEL-DIG-E rit was dat zeg! Ik heb mijn ogen uitgekeken. Wat een chaos in het verkeer, ik dacht echt; oh my… hier rijd ik straks gewoon tussen op mijn scootertje.
Overal reden scooters! Links en rechts werd er ingehaald en overal hoorde ik getoeter. Ik dacht echt dat hier twee regels gelden en dat was links rijden en wachten voor het stoplicht. Zoveel chaos maar prachtig om te zien. Het is net of je met ongeveer 1000 man aan het toeren bent.
Bij ons Belos-house werden we warm ontvangen. Dymfna (een van de groep stagiaires) had een fles water gehaald en een rol oreo koekjes. Die rol is niet lang onaangebroken geweest haha.
De volgende dag hebben Pieter en ik samen door Ubud gelopen en direct een massage genomen want tja, we zijn er nu toch!
Ik had nog nooit een massage gehad maar haha, ik moet er ook nog even aan wennen merkte ik. Dat getrek aan mijn lichaam, weet niet of ik er erg van houdt hoor. Zo ontspannen vond ik het nou niet..
De eerste week een scooter gehuurd en door het verkeer gereden. Gelijk naar Kuta gereden wat ongeveer een uur rijden is. Normaal gesproken ben ik de chaoot maar deze dag was Pieter het. Hij was zijn rijbewijs vergeten en jahoor. De eerste dag op de scooter wordt Pieter op de schouder getikt midden op weg, ach het kan hier allemaal. Of we even aan de kant wilden gaan en ons rijbewijs wilden laten zien. Arme Pieter.
Het prachtige aan Bali is dat je bijna overal kan onderhandelen over de prijs, dus ook bij de politie.
Batur Lake is ook een verhaal op zich!
Batur lake is een mooi meer dat ligt aan de voet van een vulkaan. Het leek ons een goed idee om hier naartoe te rijden. Hoe lang we erover zouden doen, geen idee. We waren nog niet weg of we kregen een berichtje van Desiree, dat we snel een regenjas moesten halen want het kon wel eens gaan regenen vandaag. Nou dachten Pieter en ik. We zien dat onderweg wel. En of we dat onderweg hebben gezien! Man wat een regen, zo ineens uit het niets. Helaas konden wij nergens een regenjas halen want we hadden een mooie afslag genomen, die niet helemaal de juiste was. We reden in het begin door een mooi stukje berg maar al snel kwamen we bij een oud dorpje uit. Tussen de lokale mensen, wij hadden geen idee na 1.5 uur rijden of we op de goede weg waren. In ons beste Engels de weg vragen maar in het dorpje kon niemand Engels.
Tijdens de regen mochten wij schuilen bij een groep mensen die aan het eten waren. We werden erg aangekeken want via deze weg kwamen nooit blanke mensen neem ik aan. Hier werd er iemand opgebeld die engels kon praten, die kwam er aan en heeft ons de weg gewezen.
Bij het Lake keken we uit op een mooi uitzicht! We gingen eten bij een heel erg klein restaurantje aan het water.
Zo heel erg fijn zitten was het er echter niet. Het eten kwam aan en we hadden gelijk 100 nieuwe vriendjes gemaakt. OVERAL muggen/vliegen en mieren. K werd er niet goed van. De vis smaakte wel super lekker haha.
Op de terugweg hadden we wel de goede weg kunnen pakken en hebben we er een stuk minder lang over gedaan gelukkig.
De stageplek Sjaki-Tari-Us bevalt mij goed. De kinderen zijn echt heel erg leuk. Het is wel super lastig om met hen een band op te bouwen want de taal kan ik nog niet spreken. Ik volg wel een cursus in het bahasa maar het gaat allemaal best langzaam.
De kinderen werken ook met gebaren en ze kunnen non verbaal goed duidelijk maken wat zij graag willen. Met handen en voeten kom ik er wel.
Er zijn drie klassen en de tieners. Een klas met erg kleine kinderen. Tot en met 4 jaar, een klas van 5 tot 8 jaar en van 7 tot en met 14 jaar. De tieners zijn ongeveer van een leeftijd van 15 jaar en ouder.
Pieter en ik richten ons vooral op de Bintang klas. Sommige kinderen kunnen vanaf deze klas doorstromen naar het SLB. Een special school. We zullen individueel gaan werken en we zullen de gymlessen verzorgen.
Sjaki-Tari-Us organiseert ook voor de kinderen een keer in de maand zwemmen. De kinderen gaan dan met de bus naar een huis van mensen die hier op Bali wonen en hun zwembad aan ons uitlenen om daar zwemles in te krijgen.
De kleine kinderen werken aan watergewenning terwijl twee tieners trainen voor een competitie in Sanur. Pieter en ik zullen hier ons in gaan verdiepen en de teachers ondersteunen bij de zwemlessen.
Een keer in de twee weken gaan de tieners ook basketballen. Dat doen zij ook in Sanur. Sanur is ongeveer een uurtje rijden met de scooter/bus vanaf Ubud. Daar aangekomen kregen de tieners les van een man die in contact staat ook met de special olympics. Het was erg leuk om te zien hoe alle tieners op hun eigen manier meededen met het basketballen. Het basketbal veld was in een soort loods (overdekt) met 1 basket. Dat is toch wel iets anders dan in Nederland maar grappig om te zien hoe het hier gaat. En ik vind het ook erg goed dat dit toch elke twee weken wordt gedaan ondanks dat het best ver rijden is.
Kuta!
Het uitgaanscentrum van Bali. Man, wat hier allemaal rondloopt haha, ik was even in chersonisos.
Ik moest die avond hosten en we konden niet eerder vertrekken naar Kuta dan s avonds. Kuta is ook een uur en een kwartier rijden. Pieter, Thallassa op 1 scooter en Dymfna en ik gingen rijden.
Thalassa vind scooter rijden best spannend. Rijden we ongeveer een uur, komen we er achter dat we verkeerde afslag hadden genomen. Staan Dymfna en ik iets verderop dan Pieter en Thalassa en wij maar denken, nou waarom komen ze niet gewoon even 50 meter verder om met ons te praten hoe we moeten keren (we stonden langs de snelweg namelijk). Wij teruglopen, staan Pieter en Thalassa naast de scooter, klapband… Arme Thalassa, vind scooter rijden al eng en maakt gelijk een klapband mee.
Ojeesee en nu? Dacht ik.
Het plan was om maar mensen langs de weg aan te houden om te vragen of zij kunnen helpen. Alles was natuurlijk al dicht en wij hadden geen idee wat we verder nog konden doen.
Na een aantal mensen kwam er iemand aan die Engels kon praten, die man belde iemand anders op die weer iemand anders kende die onze scooter kon maken.
Na 15 minuten komt er een mannetje aan gereden met allemaal gereedschap en banden op de scooter. Onze scooter werd even gemaakt voor 50 000 roepia (dit is minder dan 5 euro) en we konden weer verder.
Het stappen was erg leuk en de volgende dag heerlijk aan het strand gelegen.
De week erop gingen Pieter en ik naar Singeraja. Het was een rit van 2 uur rijden wanneer je doorrijdt. Onderweg hebben we ergens gelunched. Ik vond het echt een hele leuke weg om te rijden want je rijdt echt midden door de bergen heen. We hadden ons goed aangekleed want het kon erg koud zijn, gelukkig hadden wij geen regen gehad onderweg en daarom was het ook erg mooi en fijn.
We zijn onderweg nog even gestopt bij de git git watervallen. Ik had mij hier iets meer van voorgesteld, in het boekje stond namelijk dat dit 40 meter hoog was, maar het leek echt veel kleiner.
Aangekomen in Singeraja verloor ik Pieter uit het oog. Ik stond langs de weg stil om hem even te appen en toen kwam er een man naast mij staan, vroeg waar ik heen ging en waarom ik stil stond. Ik legde dus uit dat ik een vriend aan het zoeken was en dat ik die onderweg uit het oog was verloren. De man gaf mij zijn kaartje voor een verblijf in Lovina en reed weer verder.
Pieter stond iets verderop. De man die had Pieter gezien en die vroeg of Pieter op zoek van naar Liza. Pieter dacht echt, wtf hoe kan dit nou weer. De man wilde uiteindelijk mij op gaan halen maar ik kwam er al weer aan.
De mensen hier op Bali zijn erg behulpzaam!
De school in Singeraja is iets kleiner dan in Ubud maar is zeker een leuke afwisseling. Het is dat je in Singeraja echt met z’n tweeën bent en niet met de groep maar het is een prima afwisseling. Het ligt ongeveer 15 minuten vanaf Lovina. Daar is het meer toeristisch en kan ik lekker uitrusten aan het strand.
De mensen zijn zo behulpzaam dat ze er alles aan willen doen dat jij de weg terug vind want ja hoor, ik was weer de weg kwijt..
Pieter en ik verzorgden de gymles op een SLB school. Pieter had een grote zak met ballen mee genomen en ik een fitness bal voor de gymles. We konden niet achterom kijken of de ander er nog was en ik was Pieter dus ineens kwijt.
Ik rijden en rijden, nergens te vinden. Toch maar even de weg vragen, verschillende mensen hebben mij geholpen maar wezen mij de verkeerde kant op. Toen ben ik naar een politie man gestapt en die heeft het eerst proberen uit te leggen op papier, daar snapte ik natuurlijk niks van. Ook was zijn Engels niet heel goed dus communicatie was moeilijk. Hij was wel zo vriendelijk om met mij mee te rijden. We reden een hele verkeerde kant op maar ik durfde dat niet goed aan te geven. Nog steeds reed ik met de fitness bal achterop. In Nederland word je aangehouden omdat je echt niet zo kan rijden maar hier wijzen de agenten je gewoon de weg en rijden met je mee, naar de VERKEERDE SLB school..
Daar aangekomen dacht ik, shitttt. Verkeerd, ik vraag zo wel aan iemand anders de weg naar lovina, vanaf daar weet ik het namelijk wel weer. Ik bedank deze politieman gewoon en vraag dan wel of iemand anders mij verder helpt.
Meneer agent was zo vriendelijk dat hij zelfs naar binnen ging bij de school en er het hoofd van de school erbij haalde. Hoe kom ik hier nu nog weg dacht ik.
Ook hier werd er iemand anders bij gehaald die Engels kon spreken en daar stond ik dan. Bij een verkeerde SLB school met meneer agent en 4 teachers.
Gelukkig snapten de mensen wat ik bedoelde, er was namelijk nog een andere SLB school en toen heeft een van de teachers mij daar naartoe gebracht.
Een uur later dan de bedoeling was, maar ik was er toch gekomen.
Overal op Bali kom je tjik tjaks tegen. Dit zijn kleine salamanders. Ik vind het geen probleem dat zij op mijn kamer zitten, ze eten namelijk de kevertjes en de muggen op. Prima. Ik vind het ongedierte hier nog mee vallen, zolang het op de muur of op de grond zit vind ik het niet erg. Maar ze moeten absoluut niet OP mij gaan zitten.
In Singeraja had ik een prullenbakje vast en toen kroop er een grote tjik tjak vanuit de prullenbak op mijn arm!! VERSCHIKKELIJK! Prullenbak op de grond, tjik tjak weg.
Thalassa kwam ook met een mooi verhaal, een spin die onder de wc bril zat. Nouuuu, lekker dan. Nu check ik toch elke keer wel even de bril voordat ik naar de wc ga hoor!
Dit was deel 1 van de 7 weken, deel 2 komt verder deze week een keertje.
AJJOOOOOO, Toedels!
Liefs Liza
Goh, wat is het lang geleden dat ik wat van mij heb laten horen, jullie zullen wel denken. Ik zie overal blogs voorbij komen maar zelf mijn lieve familie en vrienden op de hoogte houden met een blog, ho maar. Vandaar dat ik toch eindelijk maar eens wat van mij laat horen zodat jullie weten waar ik ben, met wie, waar ik mij mee bezig houd en nog veel meer leuke dingen.
Ik zit momenteel alweer 7 weken op Bali en voor mij is de tijd voorbij gevlogen. Er zijn veel dingen gebeurd en ik heb al veel meegemaakt. Ook echt typische acties voor mij.
Beginnen bij het begin.
Best lastig nog om bij het begin te beginnen, ik ben hier al een hele poos maar soms lijkt het net alsof ik vorige week pas ben aangekomen. Ik blijf mij steeds opnieuw verrassen, wat een goed ding is.
Op het vliegveld op Bali moest ik stiekem al een beetje lachen. We stapten namelijk uit en gelijk stonden daar allemaal kleine mannen op ons te wachten. Iedereen hield een mooi naambordje omhoog maar Pieter en ik konden ons mannetje er niet tussen vinden. Uiteindelijk stond hij er gewoon tussen met een bordje Pieter en Lisa. We werden warm ontvangen en werden met de taxi naar ons Belos house gebracht.
Wat een GE-WEL-DIG-E rit was dat zeg! Ik heb mijn ogen uitgekeken. Wat een chaos in het verkeer, ik dacht echt; oh my… hier rijd ik straks gewoon tussen op mijn scootertje.
Overal reden scooters! Links en rechts werd er ingehaald en overal hoorde ik getoeter. Ik dacht echt dat hier twee regels gelden en dat was links rijden en wachten voor het stoplicht. Zoveel chaos maar prachtig om te zien. Het is net of je met ongeveer 1000 man aan het toeren bent.
Bij ons Belos-house werden we warm ontvangen. Dymfna (een van de groep stagiaires) had een fles water gehaald en een rol oreo koekjes. Die rol is niet lang onaangebroken geweest haha.
De volgende dag hebben Pieter en ik samen door Ubud gelopen en direct een massage genomen want tja, we zijn er nu toch!
Ik had nog nooit een massage gehad maar haha, ik moet er ook nog even aan wennen merkte ik. Dat getrek aan mijn lichaam, weet niet of ik er erg van houdt hoor. Zo ontspannen vond ik het nou niet..
De eerste week een scooter gehuurd en door het verkeer gereden. Gelijk naar Kuta gereden wat ongeveer een uur rijden is. Normaal gesproken ben ik de chaoot maar deze dag was Pieter het. Hij was zijn rijbewijs vergeten en jahoor. De eerste dag op de scooter wordt Pieter op de schouder getikt midden op weg, ach het kan hier allemaal. Of we even aan de kant wilden gaan en ons rijbewijs wilden laten zien. Arme Pieter.
Het prachtige aan Bali is dat je bijna overal kan onderhandelen over de prijs, dus ook bij de politie.
Batur Lake is ook een verhaal op zich!
Batur lake is een mooi meer dat ligt aan de voet van een vulkaan. Het leek ons een goed idee om hier naartoe te rijden. Hoe lang we erover zouden doen, geen idee. We waren nog niet weg of we kregen een berichtje van Desiree, dat we snel een regenjas moesten halen want het kon wel eens gaan regenen vandaag. Nou dachten Pieter en ik. We zien dat onderweg wel. En of we dat onderweg hebben gezien! Man wat een regen, zo ineens uit het niets. Helaas konden wij nergens een regenjas halen want we hadden een mooie afslag genomen, die niet helemaal de juiste was. We reden in het begin door een mooi stukje berg maar al snel kwamen we bij een oud dorpje uit. Tussen de lokale mensen, wij hadden geen idee na 1.5 uur rijden of we op de goede weg waren. In ons beste Engels de weg vragen maar in het dorpje kon niemand Engels.
Tijdens de regen mochten wij schuilen bij een groep mensen die aan het eten waren. We werden erg aangekeken want via deze weg kwamen nooit blanke mensen neem ik aan. Hier werd er iemand opgebeld die engels kon praten, die kwam er aan en heeft ons de weg gewezen.
Bij het Lake keken we uit op een mooi uitzicht! We gingen eten bij een heel erg klein restaurantje aan het water.
Zo heel erg fijn zitten was het er echter niet. Het eten kwam aan en we hadden gelijk 100 nieuwe vriendjes gemaakt. OVERAL muggen/vliegen en mieren. K werd er niet goed van. De vis smaakte wel super lekker haha.
Op de terugweg hadden we wel de goede weg kunnen pakken en hebben we er een stuk minder lang over gedaan gelukkig.
De stageplek Sjaki-Tari-Us bevalt mij goed. De kinderen zijn echt heel erg leuk. Het is wel super lastig om met hen een band op te bouwen want de taal kan ik nog niet spreken. Ik volg wel een cursus in het bahasa maar het gaat allemaal best langzaam.
De kinderen werken ook met gebaren en ze kunnen non verbaal goed duidelijk maken wat zij graag willen. Met handen en voeten kom ik er wel.
Er zijn drie klassen en de tieners. Een klas met erg kleine kinderen. Tot en met 4 jaar, een klas van 5 tot 8 jaar en van 7 tot en met 14 jaar. De tieners zijn ongeveer van een leeftijd van 15 jaar en ouder.
Pieter en ik richten ons vooral op de Bintang klas. Sommige kinderen kunnen vanaf deze klas doorstromen naar het SLB. Een special school. We zullen individueel gaan werken en we zullen de gymlessen verzorgen.
Sjaki-Tari-Us organiseert ook voor de kinderen een keer in de maand zwemmen. De kinderen gaan dan met de bus naar een huis van mensen die hier op Bali wonen en hun zwembad aan ons uitlenen om daar zwemles in te krijgen.
De kleine kinderen werken aan watergewenning terwijl twee tieners trainen voor een competitie in Sanur. Pieter en ik zullen hier ons in gaan verdiepen en de teachers ondersteunen bij de zwemlessen.
Een keer in de twee weken gaan de tieners ook basketballen. Dat doen zij ook in Sanur. Sanur is ongeveer een uurtje rijden met de scooter/bus vanaf Ubud. Daar aangekomen kregen de tieners les van een man die in contact staat ook met de special olympics. Het was erg leuk om te zien hoe alle tieners op hun eigen manier meededen met het basketballen. Het basketbal veld was in een soort loods (overdekt) met 1 basket. Dat is toch wel iets anders dan in Nederland maar grappig om te zien hoe het hier gaat. En ik vind het ook erg goed dat dit toch elke twee weken wordt gedaan ondanks dat het best ver rijden is.
Kuta!
Het uitgaanscentrum van Bali. Man, wat hier allemaal rondloopt haha, ik was even in chersonisos.
Ik moest die avond hosten en we konden niet eerder vertrekken naar Kuta dan s avonds. Kuta is ook een uur en een kwartier rijden. Pieter, Thallassa op 1 scooter en Dymfna en ik gingen rijden.
Thalassa vind scooter rijden best spannend. Rijden we ongeveer een uur, komen we er achter dat we verkeerde afslag hadden genomen. Staan Dymfna en ik iets verderop dan Pieter en Thalassa en wij maar denken, nou waarom komen ze niet gewoon even 50 meter verder om met ons te praten hoe we moeten keren (we stonden langs de snelweg namelijk). Wij teruglopen, staan Pieter en Thalassa naast de scooter, klapband… Arme Thalassa, vind scooter rijden al eng en maakt gelijk een klapband mee.
Ojeesee en nu? Dacht ik.
Het plan was om maar mensen langs de weg aan te houden om te vragen of zij kunnen helpen. Alles was natuurlijk al dicht en wij hadden geen idee wat we verder nog konden doen.
Na een aantal mensen kwam er iemand aan die Engels kon praten, die man belde iemand anders op die weer iemand anders kende die onze scooter kon maken.
Na 15 minuten komt er een mannetje aan gereden met allemaal gereedschap en banden op de scooter. Onze scooter werd even gemaakt voor 50 000 roepia (dit is minder dan 5 euro) en we konden weer verder.
Het stappen was erg leuk en de volgende dag heerlijk aan het strand gelegen.
De week erop gingen Pieter en ik naar Singeraja. Het was een rit van 2 uur rijden wanneer je doorrijdt. Onderweg hebben we ergens gelunched. Ik vond het echt een hele leuke weg om te rijden want je rijdt echt midden door de bergen heen. We hadden ons goed aangekleed want het kon erg koud zijn, gelukkig hadden wij geen regen gehad onderweg en daarom was het ook erg mooi en fijn.
We zijn onderweg nog even gestopt bij de git git watervallen. Ik had mij hier iets meer van voorgesteld, in het boekje stond namelijk dat dit 40 meter hoog was, maar het leek echt veel kleiner.
Aangekomen in Singeraja verloor ik Pieter uit het oog. Ik stond langs de weg stil om hem even te appen en toen kwam er een man naast mij staan, vroeg waar ik heen ging en waarom ik stil stond. Ik legde dus uit dat ik een vriend aan het zoeken was en dat ik die onderweg uit het oog was verloren. De man gaf mij zijn kaartje voor een verblijf in Lovina en reed weer verder.
Pieter stond iets verderop. De man die had Pieter gezien en die vroeg of Pieter op zoek van naar Liza. Pieter dacht echt, wtf hoe kan dit nou weer. De man wilde uiteindelijk mij op gaan halen maar ik kwam er al weer aan.
De mensen hier op Bali zijn erg behulpzaam!
De school in Singeraja is iets kleiner dan in Ubud maar is zeker een leuke afwisseling. Het is dat je in Singeraja echt met z’n tweeën bent en niet met de groep maar het is een prima afwisseling. Het ligt ongeveer 15 minuten vanaf Lovina. Daar is het meer toeristisch en kan ik lekker uitrusten aan het strand.
De mensen zijn zo behulpzaam dat ze er alles aan willen doen dat jij de weg terug vind want ja hoor, ik was weer de weg kwijt..
Pieter en ik verzorgden de gymles op een SLB school. Pieter had een grote zak met ballen mee genomen en ik een fitness bal voor de gymles. We konden niet achterom kijken of de ander er nog was en ik was Pieter dus ineens kwijt.
Ik rijden en rijden, nergens te vinden. Toch maar even de weg vragen, verschillende mensen hebben mij geholpen maar wezen mij de verkeerde kant op. Toen ben ik naar een politie man gestapt en die heeft het eerst proberen uit te leggen op papier, daar snapte ik natuurlijk niks van. Ook was zijn Engels niet heel goed dus communicatie was moeilijk. Hij was wel zo vriendelijk om met mij mee te rijden. We reden een hele verkeerde kant op maar ik durfde dat niet goed aan te geven. Nog steeds reed ik met de fitness bal achterop. In Nederland word je aangehouden omdat je echt niet zo kan rijden maar hier wijzen de agenten je gewoon de weg en rijden met je mee, naar de VERKEERDE SLB school..
Daar aangekomen dacht ik, shitttt. Verkeerd, ik vraag zo wel aan iemand anders de weg naar lovina, vanaf daar weet ik het namelijk wel weer. Ik bedank deze politieman gewoon en vraag dan wel of iemand anders mij verder helpt.
Meneer agent was zo vriendelijk dat hij zelfs naar binnen ging bij de school en er het hoofd van de school erbij haalde. Hoe kom ik hier nu nog weg dacht ik.
Ook hier werd er iemand anders bij gehaald die Engels kon spreken en daar stond ik dan. Bij een verkeerde SLB school met meneer agent en 4 teachers.
Gelukkig snapten de mensen wat ik bedoelde, er was namelijk nog een andere SLB school en toen heeft een van de teachers mij daar naartoe gebracht.
Een uur later dan de bedoeling was, maar ik was er toch gekomen.
Overal op Bali kom je tjik tjaks tegen. Dit zijn kleine salamanders. Ik vind het geen probleem dat zij op mijn kamer zitten, ze eten namelijk de kevertjes en de muggen op. Prima. Ik vind het ongedierte hier nog mee vallen, zolang het op de muur of op de grond zit vind ik het niet erg. Maar ze moeten absoluut niet OP mij gaan zitten.
In Singeraja had ik een prullenbakje vast en toen kroop er een grote tjik tjak vanuit de prullenbak op mijn arm!! VERSCHIKKELIJK! Prullenbak op de grond, tjik tjak weg.
Thalassa kwam ook met een mooi verhaal, een spin die onder de wc bril zat. Nouuuu, lekker dan. Nu check ik toch elke keer wel even de bril voordat ik naar de wc ga hoor!
Dit was deel 1 van de 7 weken, deel 2 komt verder deze week een keertje.
AJJOOOOOO, Toedels!
Liefs Liza
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
